Η Προσωποκεντρική είναι μια θεραπευτική προσέγγιση που ανήκει στην Ανθρωπιστική σχολή της ψυχοθεραπείας. Ξεκίνησε να διαμορφώνεται την δεκαετία του 1950 απο τον αμερικάνο ερευνητή και ακαδημαϊκό Carl Rogers.

O Rogers μέσα από την πολυετή και συστηματική του εργασία με ανθρώπους παρατήρησε οτι οι θεραπευόμενοι βιώναν ανακούφιση και αλλαγή όταν ένιωθαν ότι η εμπειρία τους εχει εισακουστεί από τον θεραπευτή με αποδοχή και έχει λάβει μια αυθεντικά ενσυναισθητική απόκριση. Η αυθεντική αποδοχή και η ζεστασιά που λάμβαναν ενδυνάμωνε την αποδοχή για τον εαυτό τους και από αυτό το σημείο οδηγούσε στην προσωπική ολοκληρωση και αλλαγή.

Για την Προσωποκεντρική πρόσεγγιση ο άνθρωπος γεννιέται ως ένα πλάσμα με έμφυτες ικανότητες για θετική ολοκλήρωση της ύπαρξης του, όπως κάθε άλλος οργανισμός στη φύση. Ωστόσο, αναγνωρίζει πώς η επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος του έχει τη δύναμη να απομακρύνει το άτομο από την έκφραση και την ενσωμάτωση του αυθεντικού εαυτού του. Αυτή η διαστρέβλωση πολύ συχνά συνηγορεί σε ψυχικές δυσκολίες.

Η Προσωποκεντρική ως “αντίδοτο” προτείνει την διαμόρφωση μιας θεραπευτικής σχέσης που εμφορείται από τρεις συνθήκες: την αποδοχή, την ενσυναίσθηση και την αυθεντικότητα. Η σχέση αυτή χαρακτηρίζεται απο σεβασμό και ισοτιμία και δεν περιλαμβάνει ερμηνείες ή κατευθυντικότητα του θεραπευτή. Σε αυτό το νέο πεδίο, όπου το αληθινό πρόσωπο ειναι στο επίκεντρο, το άτομο νιώθει σταδιακά ελεύθερο να είναι ο εαυτός του, να νοηματοδοτεί την εμπειρία του και να κάνει επιλογές προς την προσωπική του ολοκλήρωση.